Yaşamın Ucuna Yolculuk

Sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla hiç bağdaşan yönüm yok.
Aranızda dolaşmak için giyiniyorum.
Hem de iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi yer verdiğiniz için.
Aranızda dolaşmak için çalışıyorum. İstediğimi çalışmama izin vermediğiniz için.
Hiç bir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz.
Yaşamım boyunca içimi kemirttiniz. Evlerinizle. Okullarınızla. İş yerlerinizle.
Özel ya da resmî kuruluşunuzla içimi kemirttiniz.
Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz.
Aç kalmayı denedim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz.
Hiç aile olmayacak insanla bir araya geldim, gene aile olduk. Ben bütün bunların dışındayım.
Şimdi tek konuğu olduğum bu otelden ayrılırken, hangi otobüs ya da tren istasyonuna, hangi havaalanı ya da hangi limana doğru gideceğimi bilmediğim bu sabahta, iyi, başarılı, düzenli bir insandan başka her şey olduğumu duyuyorum.



Hiç bir yerde değilim. Hiç bir yerde olmayacağım. Hiçbir şeyi benimsemeyeceğim.
Uzay kentlerini andıran bu otelde yıllar boyu binlerce insan konaklayacak.
Özlediğim tepelere bakıyorum. Her tepe benim değil mi? Her toprak. Her insan.
Her insan ben değil miyim. Her insan kendi sevgisini taşımıyor mu.
O halde neden ilişkileri bir tek insanda toplamak.
Alışılagelmiş ilişkilere karşı çıktığın an, insanı yadırgıyorlar.
Toplum dışı bırakmak için tüm çabalarını harcıyorlar.
Toplum dedikleri kitlenin bir aradaki dayanılmaz yabancılaşmasını sanki kimse algılamıyor.
Aklımı ellerinizden kurtardım. Geçti.
Ben gökyüzümün altında, topraklarımın üzerinde olacağım.
Toprakların dümdüz ve sonsuz ufku boyunca sürekli gideceğim.

Tezer Özlü / Yaşamım Ucuna Yolculuk