Yaşamın Ucuna Yolculuk

Sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla hiç bağdaşan yönüm yok.
Aranızda dolaşmak için giyiniyorum.
Hem de iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi yer verdiğiniz için.
Aranızda dolaşmak için çalışıyorum. İstediğimi çalışmama izin vermediğiniz için.
Hiç bir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz.
Yaşamım boyunca içimi kemirttiniz. Evlerinizle. Okullarınızla. İş yerlerinizle.
Özel ya da resmî kuruluşunuzla içimi kemirttiniz.
Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz.
Aç kalmayı denedim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz.
Hiç aile olmayacak insanla bir araya geldim, gene aile olduk. Ben bütün bunların dışındayım.
Şimdi tek konuğu olduğum bu otelden ayrılırken, hangi otobüs ya da tren istasyonuna, hangi havaalanı ya da hangi limana doğru gideceğimi bilmediğim bu sabahta, iyi, başarılı, düzenli bir insandan başka her şey olduğumu duyuyorum.

YAĞMUR

 

   

  Aşk izlemekle kamil olmaz. Aşk dediğin, içinde yüzmekle olur. Aşk dediğin, kıştan gelen bahar gibidir. Baharda yağan yağmur gibi... Toprağın üstüne düşen her damlası tane tane huzur, tane tane huşu getirir. Toprak yumuşacık, hava şefkatli, gökyüzü güler yüzlü oluyor. Buram buram tazelik, buram buram güzellik kokuyor, her yer. Elini toprağa sürsen, elin toprak doluyor. Ayağını toprağa koysan ayağın toprak oluyor. Yağmur o kadar terbiyeli yağıyor ki, dışarı çıkıp ıslanmak istiyorum. Islandıktan sonra o toprak kokusu ile beraber ömür boyu sürmesini istediğim o hoş kokunun beni sarmasını ve beni sana getirmesini istiyorum. Ama şimdi ise artık eskisi gibi yağmur yağdığı zaman o toprak kokusu betonlaşma sevdamızdan dolayı gelmediği gibi senide bana getirmekten uzak kalıyor. Eskiden her yağmur yağdığı zaman sana olan sevgimde artarken şimdi o sevgi sadece mazide bir yara olarak uzaklardan beni izliyor.