DÜŞÜŞ

İnsan kendisini sevmeden başkasını sevemez.

Her ne olursa olsun, ten düşkünlüğüm öylesine gerçekti ki, on dakikalık bir macera için bile anamı babamı inkar ederdim, sonra da pişman olurdum elbette.

Kimileri, “sev beni!” diye bağırır, ötekiler, “sevme beni!” diye.

Ama en kötü ve en mutsuzu olan bir bölümü de, “sevme beni, yine de bana sadık kal!” diye.

Hiç kimse zevklerinde ikiyüzlü olmaz.

Öfkelendiğim zamanlar, en iyi çözümün ilgilendiğim kişi için ölüm olacağını düşünüyordum. 

Bu ölüm bir yandan bağımızı sürekli kılardı, öte yandan onun baskısını kaldırırdı, ama, başka türlü tasarlanamayacak bir özgürlüğe kavuşmak için ne herkesin ölümünü dilemek, ne de en sonunda dünyayı insansız bırakmak olamazdı. 

Benim duyarlılığım ve insan sevgim buna karşıydı.

Artık dostlarım yok, yalnızca yardakçılarım var.

Buna karşılık sayıları çoğaldı onların, tüm insanlık onlar.

Karımızı cezalandırmak için öleceğimizi sanırız, oysa özgürlüğünü veririz ona.

Mutluluğunuz ve başarılarınız, ancak bunları cömertçe paylaşmaya razı olduğunuz takdirde affedilir.

Ama mutlu olmak için başkalarıyla fazla ilgilenmemek gerekir. 

Ya mutlu ve yargılanır ya da bağışlanır ve sefil olacaksınız.

Ben insan işlerinin ciddi olduğuna hiç bir zaman derinlemesine inanamamışımdır.

Para için ölen ve bir “mevki” yitirdikleri için umutsuzlanan ya da ailelerinin mutluluğu için büyük tavırlarla kendilerini feda eden o tuhaf yaratıklara şaşkın ve biraz kuşkulu bir gözle bakıyorum hep.

Ben ancak spor yaptığım zamanlarda ve kışlada, kendi zevkimiz için temsil ettiğimiz piyeslerde oynarken gerçekten içten ve coşkulu olmuşumdur.

Tüm insanlar hakkınızda iyi konuştu mu, vay halinize! Ah! 

Bize yeryüzü cennetinden kalan tek şey değil midir kadın? 

Gerçekten kıskançlık çeken insanların en acele ettikleri şey, kendilerine ihanet ettiğini sandıkları kadınla yatmaktır. 

Kuşkusuz onlar, kendi sevgili varlıklarının hep onlara ait olduğundan bir kez daha emin olmak isterler.

Yalan söylemeye mecbur kalmaktansa hiç bir şey gizlememeyi yeğleyenler, hiçbir şey gizlememektense yalan söylemeyi yeğleyenler ve aynı zamanda hem yalanı, hem de gizi sevenler. Bana en uygun gelen kategoriyi siz seçin.

Doğrusunu söylemek gerekirse, kölelik olmadan kesin çözüm yoktur. Çok çabuk anladım bunu. Eskiden özgürlüğü dilimden düşürmezdim. Onu kahvaltıda ekmeklerime sürer, bütün gün ağzımda çiğner, dünyaya özgürlükle tatlı tatlı serinlemiş bir nefes salıverirdim. Bu heybetli sözcüğü bana karşı çıkan herkesin kafasına vururdum, arzularımın ve gücümün hizmetine koşmuştum.

Her özgürlüğün ucunda bir yargı vardır; işte özgürlüğün son derece ağır bir yük olması bundandır, hele ateşiniz olduğu ya da sıkıntıda olduğunuz ya da kimseyi sevmediğiniz zamanlarda.

Hepimiz suçlu olduğumuz zaman, demokrasi olacaktır. 

Ölüm yalnız başına olur, kölelik ise ortaklaşadır. Ötekilerin de hesabı görülür, hem de bizimle aynı zamanda, işte önemli olan bu. Sonunda herkes bir yere gelir, ama dize gelmiş ve başı eğik olarak.

İnsanın kendini Tanrı baba hissetmesi ve kötü yaşam ve ahlak belgeleri dağıtması ne büyük sarhoşluk! 

Ama insan yaşamını sevmediği zaman, onu değiştirmek gerektiğini bildiği zaman, elinde başka seçeneği yoktur, öyle değil mi? 

Bir başkası olmak için ne yapmalı?

Olanaksız bu. Artık hiç kimse olmamak, herhangi biri uğruna kendini unutmak gerekirdi, hiç değilse bir kez. Ama nasıl? 

Albert Camus / Düşüş