İnsan

İnsan, en çok ihanete uğradığında mı üzülür?
Yoksa, ihanete uğradığı kişiler ile yüzleştiğinde mi?
Yüzleştiği kişilerin hayatı alt üst olurken, kendisi mutlu oluyor ise ihanete uğradığı kişilerden farkı kalmaz.

Kaybetmek ile kazanmak arasında, delilik ile dahiliği ayıran çizgi gibi bir çizgi vardır.
Bu çizgi hayatımızın geri kalanını belirler.
Gelecek hep bu kaybetme ile kazanma arasındaki ince çizgi arasında gidip gelir.

Aslında hayat, hep kazanma ile kaybetme arasında sıkışmasaydı daha iyi bir hayat ve güzel bir ömür sürebilirdik.
İnsan, hayatta mutlu olmak için neden hep daha fazla kazanmak ve kazanamadığı zaman da neden hep mutsuz olur ki?
Mutlu olmak için, elindekiyle yetin. Bu şekilde daha az yorul.
Geri kalanını başkası kazansın ve bu şekilde hayat paylaşılarak daha mutlu bir nesil yetişmiş olur.

Mutluluk, aslında gözümüzde büyüttüğümüz kadar zor bişey değil.
Sadece mutlu olmayı  beceremediğimiz için mutlu olmayı bilmiyoruz.
Mutluluğu uzaklarda aramak yerine kendimize baksak mutlu olmayı becerebiliriz.



Ya da neden hep daha iyi olmak için başkalarını yok sayıp kendimizden başkasını düşünmüyoruz.
İnsan, ancak başkalarına yardım ettiğinde mutlu olur.

Mutluluk, bir insanın gözlerindeki tebessümü görmektir.
Mutluluk, kendisini değil başkalarını düşünmektir.
Mutluluk, hayata karşı pozitif olmayı gerektirir.

Mutluluk, bazılarına göre yalan, bazılarına göre ise hayata karşı gülümsemektir.
Gülümsemek, hayata karşı bir direniştir.
Her türlü olumsuzluğa karşı haykırmaktır.
Hayata karşı gülümsemek devrimci bir harekettir.