Uzun bir aradan sonra çocukluk ve gençliğinizin çoğunu geçirdiğiniz yere döndüğünüzde herşeyi eskisi gibi bulacağınızı umarsınız.
Ama herşeyin değiştiğini gördüğünüzde içiniz cız eder.
En çokta çok sevdiğiniz ve onsuz oraya hayal edemeyeceğiniz sevdiğiniz insanın aranızdan olmaması sizi nasıl derinden etkilediğini düşünün.
Onun anılarını düşündükçe her an sizi tekrar çağıracağı demli bir çayla beraber sohbet edeceğini beklersiniz.
Ama o beklediğiniz artık çok uzaklarda ve yavaş yavaş sevdiklerinizin aranızdan ayrıldığını görürsünüz.
Bu acı sizi yaralasa da o gerçeği değiştiremez ve bu gerçekle yaşamak zorunda kalırsınız.
O sevdiğiniz insanın hatıralarına gözünüz ne zaman ilişirse, dokunsalar ağlayacak kadar duygulanırsınız lakin böyle zamanlarda genelde kimse size o fırsatı vermez.
Siz o duygulu halde tek başınıza kalırsınız.
Eğer o an biri size bunu hatırlatırsa belki ağlayıp rahatlayacaksın.
Ama o rahatlamayı sağlayacak şey bir türlü sizi bulmaz, siz o kalp kırıklığı ile başbaşa kalırsınız.
İşte hayat böyle gereksiz ve boş bir dünya ile bizi kandırmaya ve dostların kıymetini ancak ölünce göstermektedir.
Bu yüzden hayatı sevin ama dostlarınıza gereken önemi onlar hayatta iken verin ve ona bunu hissettirin.
Hissetirmediğiniz hiçbir şey sizi veya karşınızdakini mutlu ermeye yardım etmez.
Sevdiğiniz insana direk onları sevdiğinizi söyleyin.
Belki bir daha o fırsat elinize geçmez.
Yalnızlığınıza kılıf aramayı kesip her dostunuzu olduğu gibi kabul ederek mutlu olmaya çalışın.
Herkesi kendi kurduğunuz dünyada bir kılıf içine sokmadan ve beklentiye girmeden anlamaya çalışıp, bu kısa dünya hayatında güzel bir hayat yaşamaya bakın.
Hiçbir şey ve hiçbir olay sizi ve sevdiklerinizi mutsuz etmeye değmez.
Yaşamak bu kadar basit iken zorlaştırmadan yaşamaya ve yaşatmaya çalışın.
Mutluluk uzaklarda değil, yanı başınızda sizleri bekliyor.
Çok fazla bekletmeyin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder