Ey sevgili

Seni tanımadan önce oyunculuk, hayatımın tek gerçeğiydi. Yalnızca tiyatrodayken yaşıyordum. Bütün her şeyin gerçek olduğunu düşüyordum. Bir gece Hippolyta, bir başka gece Helena oluyordum. Beatrice'in sevinci benim sevincimdi, Cordelia'nın acısı benim acım. Hepsine ayrı ayrı inanıyordum.
Benin'le birlikte oynayan insanlar bana Tanrı imiş gibi görünüyorlardı.
Benim dünyam tiyatro salonlarının dekorlarından oluşuyordu. Gölgelerden başka bir şey tanımıyordum, onlar bana gerçekmiş gibi geliyorlardı.

Ta ki sen benim hayatıma girene kadar. Sen geldikten sonra ey sevgili ruhumu hapishanelerden kurtardın. Gerçek hayatın ne olduğunu seninle tanımaya başladım.
Önceki hayatım hep hayali ve gölgelerden oluşuyordu.
Seni tanıyana kadar hayata karşı hep rol yapmışım, seni tanıdıktan sonra ise gerçeğin ne olduğunu ve neye benzediğini gördüm.



Ve seni tanıdıktan sonra ilk defa hayata karşı rol yapmadım. ey sevgili.
Ve seni tanıdıktan sonra hayatımda ilk kez, şimdiye kadar rolümü oynadığım sahnedeki rolün ve ihtişamın ne kadar boş, yalan ve aptalca olduğunu açık bir şekilde gördüm. Ey sevgili.
Ve seni tanıdıktan sonra fark ettim ki Romeo aslında yaşlı ve çirkin bir adammış, sahnedeki dekor bayağı, ağzımdan çıkan sözler benim değil. Ve söylemek istediğim sözler bunlar değilmiş. Ey sevgili.

Ve seni tanıdıktan sonra sen bana daha yüksek ve erişilmez bir şey verdin. O şeyin yanında bütün sanatlar bir yansımadan başka bir şey değilmiş. Ey sevgili
Sen Aşkın gerçekte ne olduğunu ve aşkı nasıl anlamamı sağladın.
Sen beni gölgelerden kurtardın. Ey sevgili
Sen bana bütün sanatların ne kadar boş ve yalın olduklarını gösterdin. Ey sevgili
Sen bana aşık bir kadın rolü oynamanın aşka nasıl bir saygısızlık olduğunu öğrettin. Ey sevgili

Bütün bu hayali hayatımdan beni kurtaran ve bana hayatın anlamını görmemi sağlayan sensin. Ey sevgili